In verwachting

Wat als je zwanger bent of zwanger wilt worden en je hoort zulke verhalen? Wat voor effect heeft dat op je? Je probeert je er misschien afzijdig voor te houden, vertrouwen te houden in jezelf.  Of het beïnvloedt hoe je je zwangerschap beleeft en je keuzes over hoe je wilt bevallen.

Nu wordt tegenwoordig bij bevallingen steeds vaker een geboorteplan gemaakt door de ouders.  En daar ondersteun ik bij door het geven van info. 

Wanneer de bevalling begint en het geboorteplan tevoorschijn komt, gebeurt het ook dat onderdelen daarvan niet haalbaar zijn, veelal vanwege medische redenen. Het gaat niet zoals je wou, je hoopte, je verwachtte.

Worden je verwachtingen bij de bevalling niet waar gemaakt, dan kun je na de geboorte letterlijk en figuurlijk uit verwachting zijn. Soms is daar vrede mee. Soms gaat de verwachting op in een donkere wolk die je achtervolgt. Je kijkt de andere kant op, probeert het positief te zien. Gebeurd is gebeurd. En je hebt een gezond kind toch.

En als je dan na zo'n bevalling die tegenviel, graag nog een kindje zou willen, hoe ga je dat dan aan? Durf je het nog aan? Misschien wel. Nog maar een keer doorstaan. Of je beslist: ik wil het wel maar anders. Wat kan ik daar aan doen?

Zo gaan ouders op zoek en vinden ze mij als hun doula. Ze ontdekken dan dat er meer opties zijn en dat er altijd overleg mogelijk is bij medische ingrepen. En dat de doula altijd naast ze staat. Van begin tot eind. En dat je het alleen kan doen. Maar dat dat niet hoeft. 

En dan beval je fijner. Soms steekt daarna schuldgevoel de kop op bij de ouders. Hadden ze dit maar eerder geweten en gedaan bij hun vorige bevallig. "Je moet je niet schuldig voelen", zeggen we wel eens om een ander te ontlasten. Maar dan is het net als die roze olifant. Niet aan die roze olifant denken, en geheid zie je hem overal.

Misschien hè, kun je je schuldig voelen ook toelaten. En je tegelijkertijd realiseren, dat je niet schuldig bent.  Want: je doet altijd je best. Met de kennis die je hebt op dat moment. En leer je bij? Dan doe je het daarna beter.

In voorbereidende gesprekken met ouders staan we ook stil bij wat als het anders loopt bij de bevalling, dan gehoopt, gepland en gedacht, verwacht. Wat doet dit dan met jou. 

Kun je daar dan vrede mee hebben. Blijf je in de verwachting zitten. Of stap je uit de verwachting naar wat er is op dat moment. Of ben je meer gebaat bij een plan B,  C, of D. Of iets anders? 

In de praktijk blijkt vaak dat de kracht van een geboorteplan het proces is van het ontdekken van je opties. Want ken je ze niet, dan heb je ze niet. 

Als doula zie ik geboorteplannen uitkomen en soms ook in scherven vallen. Die scherven pak ik als doula behoedzaam op en samen halen we er altijd iets moois uit. Er blijft altijd iets over van een geboorteplan waar je wat van kunt maken.

Want in het hele kleine, huist het hele grote.

Een voorbeeld uit mijn doula praktijk: bij een mama lukte haar wens, natuurlijk en vaginaal bevallen niet. Het werd een spoedkeizersnede. Net als de vorige keer, precies wat ze zo graag had voorkomen.  Haar man ondersteunde ik toen zij in de OK lag. Samen met haar man, die enorm groeide in zijn rol als partner en papa, kregen we het voor elkaar dat hij niet op de gang, maar naast haar zat op de uitslaapkamer toen ze wakker werd. De eerste ogen die ze zag toen ze ontwaakte uit de algehele narcose, waren die van haar man. Dat was wat ze zo graag wilde. Maar wat men niet gewoon was in dit ziekenhuis, iemand op de uitslaapkamer erbij. Alles is goed gegaan, zei hij. En toen kwam ik meteen wat ze ook zo graag wilde: haar kindje op haar borst, huid op huid, zijn pasgeboren geur meteen kunnen opsnuiven. Intens geluk was er.  Ik raak nog steeds geroerd nu ik erover schrijf (en met hun toestemming uiteraard).  Het ging zoveel warmer dan bij de vorige keizersnede waarbij ze wakker werd, zonder man, een lege buik en geen baby op haar huid. Ze zag ze toen pas veel later, had geen bekend gezicht om haar heen toen ze wakker werd. Ja, dat was een heel andere start dan nu bij hun tweede kindje.

Poeh.. en dan terugkomend op waar ik dit blog mee startte: de vrouw die me zo open vertelde over dat het bevallen in bad van haar vriendin, uiteindelijk niet kon.

Ik vroeg haar: Wat als jij van dit verhaal van jouw vriendin iets kunt leren. Hoe pak je dat op?

Stel je voor dat je bevalt met alleen een bed tot je beschikking.  Misschien kun je medisch gezien niet bevallen in bad. Maar misschien had het ook wel gekund. 

En dan:

Stel je voor dat je een bed en een bad tot je beschikking hebt. Misschien wordt het bad niet gebruikt omdat het medisch niet kan. Of je bevalt er niet in omdat het toch niet fijn voelt. Of je bevalt er wel in. 

In welke situatie zou je het liefst zijn? Hoe voelt het om keuzevrijheid te hebben? Ik zag de ogen van de vrouw oplichten bij deze vragen. Ze voelde haar antwoord.